Coraz częściej słyszę od różnych osób, że na szacunek trzeba zasłużyć. Według nich nie jest to zwykły sposób naszych relacji. Jednak czy okazywanie szacunku nie powinno być czymś normalnym?

Przeważnie wiem, co powiedziałem i zrobiłem. Zdaję sobie sprawę ze swoich słów i czynów. Pamiętam je dobrze. Sytuacja komplikuje się wówczas, gdy ktoś mnie pyta: – Słuchaj! Czy to prawda, że to powiedziałeś? – I pytający powtarza moje słowa.

Ksiądz Lucjan po wielu latach pracy na misjach musiał wrócić do Polski. Najbardziej dokuczał mu postępujący zanik pamięci. W podróży z San Francisco do Polski zgodził się towarzyszyć mu ksiądz Józef. Lot był długi i męczący.

Na jednej z parafii, w której pracowałem, do moich obowiązków w czasie wakacji należało odwiedzanie chorych. Było to zajęcie bardzo pouczające.

Podczas pielgrzymek na Jasną Górę lubię przejść się po Wałach Jasnogórskich i stanąć w cieniu pomnika św. Jana Pawła II. Ogromna postać umieszczona na cokole robi wyjątkowe wrażenie. Pomimo wielkości nie przeraża, nie przytłacza.

Kilka lat temu spotkałem pana Zbigniewa. Miał wtedy 92 lata. Przez całe swoje zawodowe życie był wykładowcą matematyki. Kochał ten przedmiot. Gdy go odwiedzałem, zwykle siedział przed komputerem i coś pisał.

Przygotowywaliśmy kolejny zjazd klasowy. Poproszono mnie, abym zadzwonił do jednego z kolegów i zaprosił go na spotkanie. Zadzwoniłem.

Kiedyś jechałem metrem ze znajomymi. Od wielu lat byli małżeństwem. On miał 91 lat a ona 79. Gdy pociąg metra zatrzymał się na naszej stacji, ona pierwsza ruszyła do wyjścia. Nie zauważyła jakiejś nierówności, potknęła się i runęła na peron.

Przyszedł taki czas, kiedy bardziej niż zwykle martwimy się o to, co będzie dalej? Co będzie z moją pracą, kredytem, planami? Jak poradzimy sobie z kryzysem ekonomicznym, który nas czeka i jak on wpłynie na nasze życie?

W książce Charliego Mackesy'ego "Chłopiec, kret, lis i koń" jest taki dialog: – Jestem taki mały – powiedział kret. – Może i tak – przyznał chłopiec – ale Twoja obecność wiele zmienia.